Blog 28 april 2022
Het voelt nog als de dag van gisteren dat ik mijn reis als jeugdverpleegkundige begon. In het gebouw waar ik toen werkte als wijkverpleegkundige – na jaren in het ziekenhuis te hebben gewerkt – zat ook de jeugdgezondheidszorg. In de gezamenlijke keuken kwam ik daar dé jeugdverpleegkundigen tegen. Zij deden het beroep dat ik eigenlijk wilde doen!
Een aantal jaar daarvoor had ik een dag meegelopen met een jeugdverpleegkundige en dat had veel indruk op mij gemaakt. Tijdens mijn opleiding HBO-Verpleegkunde had ik nog nooit over dit beroep gehoord. Ik had dus niet de juiste minor gekozen om de kant van de jeugdigen op te gaan. En werkervaring had ik hier verder ook niet in. Toch wilde ik uitzoeken hoe ik in dit vak terecht kon komen. Al pratende moedigden de – inmiddels – collega’s mij aan om het gewoon te gaan proberen bij hun organisatie. Hier heb ik mij toen in vastgebeten. En na het aanhoudend stalken van hun leidinggevende kreeg ik de kans om als jeugdverpleegkundige aan de slag te gaan!
Ik schrijf dit blog omdat ik enorm verrast was toen bleek dat het als jeugdverpleegkundige helemaal niet zo vanzelfsprekend was om ook een vervolgopleiding te volgen voor dit specifieke vak. In het ziekenhuis was ik gewend dat dit eigenlijk niet eens een vraag was. Daar is het vanzelfsprekend dat je een specialisatie volgt die past bij het werk dat je bent gaan doen. Bijvoorbeeld oncologie, urologie, kinderverpleegkundige, etc. Dat de post-HBO tot Jeugdverpleegkundige geen vanzelfsprekendheid is – juist met alle ontwikkelingen die ons vak doormaakt de afgelopen jaren – kon ik niet verklaren.
Minke Vellinga (jeugdverpleegkundige en NCJ-adviseur) en ik vonden elkaar op dit onderwerp. Wij zetten ons er nu gezamenlijk voor in dat er een subsidie beschikbaar komt voor de post-HBO opleiding tot jeugdverpleegkundige, zodat elke verpleegkundige die in de JGZ wil werken deze opleiding kan gaan volgen. Minke schreef eerder al het blog #levenlangleren over de genomen stappen tot nu toe. We zijn sindsdien met volle kracht vooruit gegaan! Diverse gesprekken hebben plaatsgevonden met collega-jeugdverpleegkundigen, de V&VN, het ministerie van VWS, de JGZ-managers, directeuren Publieke gezondheid, de NSPOH en Avans. Verder is er een investeringsplan voor de post-HBO tot Jeugdverpleegkundige opgesteld en deze is door veel JGZ-organisaties onderschreven en overhandigd aan VWS. VWS was enthousiast en denkt graag mee over hoe we de opleiding landelijk gesubsidieerd kunnen krijgen. Ook zal er vanuit GGD GHOR Nederland en ActiZ Jeugd – naar aanleiding van de Toekomstagenda – een werkgroep starten rondom de arbeidsmarkt, hierbij sluiten we aan. Tenslotte hebben we het NCJ en de V&VN geadviseerd om een opleidingscommissie op te richten met beide opleidingen.
Over een paar dagen vertrek ik voor langere tijd op reis. Aan de ene kant heb ik daar natuurlijk heel veel zin in! Tegelijkertijd is het ook lastig om dit stukje even los te laten nu we er lekker de vaart in hebben. Mocht je mee willen denken of vragen hebben, neem dan contact op met Minke Vellinga. Zelf ben ik er in augustus weer.
Yolanda Wallenburg, AIOS jeugdgezondheidszorg, heeft zich tijdens haar stage bij het NCJ beziggehouden met het thema schoolverzuim. Haar blog werpt een blik op schoolverzuimbeleid in schoolgidsen: ‘’Als dit vooral gaat over regels en sancties en weinig over ondersteuning, staat iedereen met 1-0 achter’’, vertelt ze.
Versuft, verward en gedesoriënteerd zoekt men naar een nieuw houvast. Herwaarderen van wat het juiste is om te doen. Menswaardigheid weer vol in het licht zetten. Mensen zijn hier elkaars bondgenoten. Voortdurend maatschappelijk dialoog is de weg ernaartoe.
Voor leerlingen die kampen met ziekte, gaat het onderwijs niet altijd vanzelf. Marina van Egdom, AIOS M+G 1e fase, profiel JGZ, is ouder van zo’n kind. Haar persoonlijke ervaring heeft ertoe geleid dat ze zich inzet voor haar stage bij het NCJ en dat ze deelnam aan de doorontwikkeling van de interventie MAZL.
