Verbinding verbroken

Bij deze titel kan iedereen zich wat voorstellen, vooral in de huidige ‘coronatijd’ waar sterke wifi een primaire levensbehoefte lijkt te zijn geworden. Zo is ‘verbinding’ in de contacten die je als jeugdverpleegkundige hebt ook een belangrijk aspect. Dit deed me denken aan een casus van afgelopen maand.

Bij een zwangere vrouw in een kwetsbare positie werd een prenataal huisbezoek gepland. Twee weken ervoor was er al een eerste kennismaking (multidisciplinair overleg) geweest op locatie en nu dus bij haar thuis zonder andere instanties (dit alles volgens de richtlijnen van het RIVM).

Waar ‘de verbinding’ bij de eerste kennismaking aanwezig was, leek deze bij dit huisbezoek verbroken, door omstandigheden die mij bij binnenkomst nog niet geheel duidelijk waren. De aanstaande moeder baalde, zoals zij dit verwoordde, van ‘de omstandigheden’ (onenigheden met huisgenoten) en toonde geen interesse om een gesprek aan te gaan. De huisgenoten, die ook aanwezig waren, deden hun uiterste best om de situatie onder controle te krijgen en om verbinding met de aanstaande moeder te maken. Het is waarschijnlijk wel voor te stellen dat we ons allen in een wat ongemakkelijke situatie bevonden.

Tijd, stilte en benoemen dat het wat ongemakkelijk voelde, hielpen om iets van de verbinding tot stand te brengen. Maar alle credits voor de volledige verbinding gaan naar het ongeboren kind. Naast dat er een scala aan hulpverlening bij dit gezin betrokken is en er diverse telefonische- of beeld belafspraken gevoerd zijn, was er nu sinds langere tijd iemand fysiek aanwezig. Mijn rol als jeugdverpleegkundige wilde ik ook niet in het hulpverleningsperspectief zetten maar ik wilde juist met haar communiceren vanuit haar rol als aanstaande moeder.

Ze vertelde ontzettend moe te zijn, de baby was erg druk en hield haar ’s nachts wakker. Hoe lastig ook, dit kan bij een zwangerschap horen. Een bruggetje werd gemaakt om vóór de geboorte met je kind te communiceren en ze vertelde vol trots dat ze dit vaak deed. Met haar handen wreef ze over haar buik en ze vertelde hoe de baby daarop reageerde. Een glimlach kwam op haar lippen en ze glunderde. Ik kon haar teruggeven dat een eerste basis voor contact met de baby is gelegd. Naast alle hulpverlening en zorgen wordt deze jonge vrouw ook ‘gewoon moeder’ en had vragen die bij vele aanstaande moeders naar voren komen. Vragen over onder andere de zorg voor de baby, kleding, voeding, etc.

Betekenisvol is het werk van de jeugdverpleegkundige, juist in het begin van deze ‘eerste 1000 dagen’. Naast alle gerichte hulpverlening kan de jeugdverpleegkundige juist hier een normaliserende rol in spelen. En is de verbinding verbroken? Kijk dan of je een nieuwe verbinding kan maken door aan te sluiten bij de situatie bij de ouder(s).